ბაბუაწვერა

რა ხდება მაშინ, როცა ცხოვრებიდან მნიშვნელოვანი ადამიანები ქრებიან?

რამდენიმე დღეა მოუსვენრად ვარ, აგერ უკვე მერამდენე მივლინებაა, რომელიც საკუთარ თავთან მარტო დარჩენას მაიძულებს და ოთხ კედელს შუა, ლეპტოპის ეკრანით განათებული ოთახიდან, ჩაბნელებულ ქუჩას გავყურებ. გული ყელში ადის, შემდეგ უკან საგულეში ბრუნდება, აშკარად დეფორმირებულია და იქ ადგილს ვერ პოულობს, ისევ უკან ხტება და ყელში იჩხირება…

რთულია ხანდახან აზრების მოკრება, მინდა სიტყვები დავაწყო და ამდენი ხნის შემდეგ, მაინც წყლით მებინდება თვალები… ნიკაპი ნაოჭებს კრებს და ცოტაც და თუ კრიჭა გავხსენი… მაგრამ არა! ღრმა ჩასუნთქვა და ერთი ამოსუნთქვით ამოყოლებული ერთადერთი სიტყვა: “რატომ?”

Advertisements

მადლობა

ასე და ამგვარად, ასე, უბრალოდ, 2018 წლის ნოემბერში ჩემი ბლოგი 8 წლის გახდა.

დიახ, 8 წელი ძალიან დიდი დროა, მაგრამ მხოლოდ ერთი შეხედვით. მე კი, რომ მკითხოთ, ვიტყვი რომ წამებში გაფრინდა. გუშინდელი დღესავით მახსოვს ის ნინო, რომელიც რუდუნებით დარეგისტრირდა “ვორდპრესზე”, დიდი შემართებითა და გეგმებით, თითები უსწრებდა წინ, გიჟდებოდა წერაზე და კიდევ უფრო გიჟდებოდა იმ ცხოვრებაზე რომელიც ქონდა, აქტიური, უდარდელი, სილაღით და მხიარულებით სავსე. მაშინ ჯერ კიდევ სჯეროდა ყველა ადამიანის, მის გარშემო ვინც ტრიალებდა. დარწმუნებული იყო მათ გულწრფელობაში… თუმცა დღესაც ასეა, მიუხედავად ბევრი ცუდი მაგალითისა, დღესაც მხოლოდ კარგს ვხედავ სანამ ცხვირწინ არ გამოჯახუნდება კარივით რაღაც ისეთი რაც სიმწრის ცრემლებს გადმომაყრევინებს. მერე კი, ესეც გაივლის და ისევ ფეხზე დგება ის პატარა გოგო, რომელმაც აქ პირველი პოსტი იმ დროისთვის, მისთვის საყვარელ პიანისტზე, მაქსიმ მრვიცაზე, დაწერა და აღფრთოვანებით ითვლიდა თითოეულ ვიზიტორს ბლოგზე.

* * *

დილაა,  ოთახის სიმშვიდე და სიჩუმე ტელეფონში ჩართულმა მაღვიძარას ზარმა დაარღვია. თვალი გავახილე… არა, მგონია რომ გავახილე, ვცდილობ ქუთუთოების აწევას რომ ფანჯარა დავლანდო. არ მიყვარს ღამის წვეულებები, მითუმეტეს შუა კვირაში, მითუმეტეს როცა „ძველით ახალ წელს“ ავღნიშნავთ და მითუმეტეს როცა  „წვეულება“ სადღეგრძელოების კორიანტელში მიმდინარეობს.

თავი ოდნავ წამოვწიე და ფარდის მიღმა რუხი ღრუბელი იმზირება.

– სამსახურში ხარ წასასვლელი! – გონებაში ველუღლუღები საკუთარ თავს და ნელ-ნელა უფრო ფართოდ ვაღებ თვალებს.

„ –  მოდი 08-ზე დავრეკოთ და გავიგოთ რომელია მოსახლეობის რაოდენობით ყველაზე დიდი სოფელი. –  იდეა გაუჩნდა ერთ-ერთს.

– მიდი ბიჭო აბა, გეუბნები მარტყოფია!

– არა რა მარტყოფი გააფრინე? დიღომი!

– ეეეე, მიდი რა, დარეკე და ნახავ!

– გამარჯობაააა“თ“! – სიტყვა გაწელა იდეის ავტორმა სასიამოვნო ხმის პასუხად.

სვანეთის მაგია

სვანეთში წასვლაზე არასდროს იყოყმანო, ადექი და წადი! მერე რა, თუ უკვე ნამყოფი ხარ?! ეს მიზეზი, დამერწმუნე, უძლურია იმ ყველაფერთან, რაც იქ არის. ეს ის ადგილია, სადაც ყოველ ჩასვლაზე რაღაც და ვიღაც ახალი გხვდება. ლამაზი, ძლიერი და თბილი ადამიანები, მათსავით ლამაზი და ძლიერი ბუნება.

აქ აზრები თავისით ლაგდება.

აქ ადამიანები ნამდვილები არიან.

აქ ბუნება გაიძულებს იყო ის, რაც ხარ, მიხვდე რა გინდა, შთაგაგონებს ათასი იდეით და გაძლიერებს.

ცის კარი

ისეთია მთვარე… რომ შეხედავ, გაბადრულიაო იტყვი… აი თურმე რატომ ეძახიან ასეთ სავსე მთვარეს “ბადრ მთვარეს”.

ისეთია, უფლისწულს გავს. თითქოს სხივების გვირგვინი ადგას თავზე და უფრო მეტად ბრწყინავს ამით.

უხდება ფანჯრის სარკმელს, ადამიანად აღიქვამ.

აი, თითქოს თვალებიც აქვს, ცხვირიც და პირიც.

უფლისწულია, ღამის უფლისწული. სახით ოდნავ ჩემსკენ გადმოხრილი. უყურებს ზემოდან შემოგარენს და დედამიწას კოლიზეუმად აღიქვამს. მოსასხამად ზურგს ერთი ღრუბელი უფარავს, ხოლო ფიანდაზად ფერხთით მეორე აქვს გაგებული. მის პატივსაცემადაა ცა გაწმენდილი, სარკესავით ირეკლავს დედამიწას და ზემოთ, უსასრულობაში იმეორებს. იმეორებს და ბუმერანგივით აბრუნებს უკან თითოეულ ქმედებას.

მოდის უფლისწული და მასთან ერთად მხევლებიც მოაპობენ ცის კარისკენ მომავალ გზას.

უყურებ და ხვდები რომ დედამიწა მართლა მრგვალია, მრგვალია კოლიზეუმივით, ტახტზე კი უფლისწული ბადრი ზის. ზის და უყურებს ყველაზე გულახდილ სპექტაკლს, რომელსაც “ღამე” ქვია. ფიქრებით გულახდილი, ქმედებით გულახდილი, საკუთარ თავთან შიშვლად დარჩენილი ღამე…

მხევლებს უკან არმია მოსჩანს, წვრილვარსკვლავთა არმია. რაც უფრო ახლოსაა ცის კარი, მით უფრო მკვეთრად ხილული ხდება თითოეული ჯარისკაცი.

კოლიზეუმში სპექტაკლი დასასრულს უახლოვდება. “ღამე” სრულდება, ცის კარს დედოფლის სხივი სწვდა. ხილული ხდება თითოეული ჩრდილი.

უფლისწული ცის კარში იკარგება…

დედოფლის ჯერია…

გათენდა…

გაიზაფხულებს

ოქტომბრის სიცივე ოდესმე თუ ასეთ კომფორტს შემიქმნიდა ვერც კი ვიფიქრებდი.  საოცარი სიმყუდროვის სუსხია ქუჩაში, სახლში კი შეორთქლილი ფანჯრები მაბედნიერებს.

არ ვიცი რატომ, მაგრამ დიდი ხნის ნანატრ სიმშვიდის გრძნობას მგვრის ნაადრევი ზამთრის “ფუსფუსი” გარშემო. თითქოს იმას მიბრუნებს რაც

“ზამთარია”

ზამთარი მიყვარს–მეთქი რომ ვთქვა ვინმე დამიჯერებთ? არა, ვიცი. საკუთარ თავს თვითონაც არ დავუჯერებ. სითბოსა და მშვიდი ამინდის მოყვარული ვარ. მშვიდი წვიმაც მიყვარს და თოვლიც, ქარის გარეშე.

ჰო, ზამთარი არ მიყვარს–მეთქი ვამბობ, მაგრამ აქვე იმასაც ვიტყვი რომ ყველაფერს თავისი რომანტიკა აქვს. მათ შორის ამ უკანასკნელსაც.

დიდი ზაფხული იყო ჩემთვის, ბევრი, აქამდე უნახავი ადგილებითა და სხვადასხვა ემოციებით დატვირთული. ცხელი ზაფხული იყო, ყველანაირი გაგებით, ჰოდა სიცივე მოვინდომე, იმდენად მოვინდომე რომ ოქტომბრის დასაწყისში დავუწყე ძებნა. იმდენი ვეძიე თოვლიანი ადგილი, რომ ბოლოს ჯუთაში ამოვყავი თავი, დიდი იმედით რომ თოვლი დამხვდებოდა. იქ მისულს კი